Między Pulsem Przeszłości a Echem Przyszłości / HYBRID

O spektaklu Teatru Sztuki Ciała i D’Chaosa, łączącym elementy performansu, taniec, nowe media, elektronikę i rap w hybrydowej mikro-rap-operze Anny Jędrzejewskiej.

Globalizacja, rozwój technologiczny, szybkie tempo życia, AI, wojny, kataklizmy, eksploracja kosmosu, rosnące ubóstwo, przeludnienie, masowy dostęp do informacji, postęp w dziedzinie medycyny i w naukach przyrodniczych, nieograniczony dostęp do zasobów naturalnych, mnogość dostępnych sposobów komunikacji, teorie spiskowe – XXI wiek.  Rosnące poczucie izolacji i odosobnienia, brak głębszego sensu własnego istnienia i działania, zagubienie, osamotnienie, lęk przed światem zewnętrznym i życiem, brak pozytywnych wizji przyszłości, niemożność lub niechęć do podejmowania decyzji, agresja, nietolerancja, zwątpienie w tradycyjny system wartości i upadek religii – człowiek XXI wieku.  

Kim jestem? Dokąd zmierzam? Jak mogę zajrzeć głębiej w strukturę mojej tożsamości, przekroczyć ego? Czy mogę nawiązać kontakt z czymś większym – wszechświatem, innymi ludźmi, czy z samym sobą na wyższym poziomie świadomości? Czy one istnieją? Czy ja istnieję? Czy istnieje rzeczywistość?

UWERTURA INTRO

Pusta scena. Na czarnych deskach majaczy w mroku plama światła. Dwie kobiety ubrane w czarne marynarki i cielistą bieliznę, laptop, mikrofon, przezroczysta misa i kulka, która do niej wpada. Dźwięk uderzenia w szkło przerywa ciszę, zostaje nagrany, a jego fale zwielokrotnione i rytmicznie zapętlone. Kolejne sekwencje zostają poddane modulacji, tworząc utwór muzyczny. Są dźwiękową kanwą, źródłem ruchu dla tancerki. Kobiece ciało podąża za wibracjami, synchronizuje się z nieustającym brzmieniem uderzonego szkła.

WOKALNE PARTIE SOLOWE ANSAMBLE RECYTATYWY WERSY CHÓR

D’Chaos – ciemną skórę i ciemny strój mężczyzny muska nikłe światło reflektora. Kiedy zaczyna slam po angielsku w tle pojawia się polski tekst, przez który przebijają się monochromatyczne wizualizacje. Słowa wskakują na ekran, podobnie jak fragmenty poruszających się ciał tancerek i rapera, zmieniają się kąty padania, kąty patrzenia, kąty odbić obrazów i liter. Muzyka hipnotyzuje kakofonią dźwięków i rytmiczną recytacją.

Partie solo – koncerty na fortepianie, na skrzypcach. Jeżeli przyjmiemy, że instrument jest narzędziem, to artysta staje się medium. Jakie światy i stany łączą z nami pianistka i skrzypaczka? Drżenie ich rąk, tułowia, ożywiona mimika dopełniają z pozoru chaotyczną kakofonię dźwięków.

PARTIE ORKIESTROWE MOSTEK

Pomiędzy D’Chaosem a ekranem pojawiają się tancerki. Cztery siedzące na krzesłach kobiece postacie w cielistej bieliźnie, obnażone archetypy: czarownica, wojowniczka, kochanka i królowa – nieme, nieruchome, niedostępne. Cztery zwykłe zagubione kobiety. Kwartet. Każda gra na innym instrumencie, w innym tempie. Nie wiadomo czy partytura jest wspólna, lecz grają jednocześnie. Elektroniczna muzyka, rap, pojawiające się na ekranie w tle słowa i fotografie przeplatają się z poruszającymi się ciałami performerek.

BALET FLOW

Ciała tancerek, czasem wykonują klasyczne elementy taneczne, ale tylko przez krótką chwilę, aby w mgnieniu oka przemienić się w ciała w ruchu; urwane gesty stają się płynnymi, falującymi poruszeniami dłoni, ramion i tułowia, drgnienia palców u stóp wędrują ku udom i tułowiom; oddech zmienia się w okrzyk; rytm rytuału ulega chaosowi wolności.

Scenę przepełnia nieukierunkowana kobieca energia, której natężenie zmienia się wraz z muzyką i jest zarazem swego rodzaju sposobem komunikacji pomiędzy performerkami i publicznością.

Ponownie ciało w ruchu zlewa się z projekcją w tle.

LIBRETTO OUTRO PRZEKAZ

Transpersonalizm, wyjście poza indywidualność, własne JA tylko po to, aby zbliżyć się do ABSOLUTU albo do sedna istnienia, własnego istnienia lub ‘panistnienia’, albo tego czegoś co jest ponad, czegoś większego, prawdopodobnie niedającego się poznać; poszukiwanie transcendencji…

Teatr Sztuka Ciała łączy elementy tańca i teatru fizycznego z muzyką elektroniczną, rapem i ciekawymi wizualizacjami. Hybrid jest trans… transcielesny, transenergetyczny, transemocjonalny, transkulturowy. W jednej przestrzeni i w jednym czasie współistnieją odmienne ciała i stany emocjonalne, mieszają się gatunki artystyczne, czas mityczny i historyczny, wspomnienia i teraźniejszość, wirtualne projekcje i realne postacie. Performerki wciągają nas w trans-refleksję nad naszym współczesnym światem, wypełnionym do granic wszelkimi możliwościami i doświadczeniami; światem, w którym słowo „granica” coraz częściej zdaje się być jedynie metaforą, reliktem przeszłości. Istota ludzka potrzebuje jednak granic – nie dla budowania ograniczeń, ale po to, aby je przekraczać. W świecie, w którym osobiste cele i aspiracje dominują nad wszelką inną troską człowiek zaczyna fascynować się ideą samorozwoju, lecz nie w opozycji do siebie nawzajem, ale w kierunku zjednoczenia, zrozumienia i miłości wobec siebie i świata. Podczas gdy kolejne badania pokazują, że mimo wzrostu poziomu życia i licznych udogodnień, które niesie za sobą rozwój cywilizacyjny, człowiek wciąż boryka się z depresją, lękiem i egzystencjalnym poczuciem braku sensu, idea  transpersonalizmu wzywa nas do przełamania ograniczeń materializmu i hedonizmu, byśmy zwrócili uwagę na głębsze potrzeby naszej duszy, które nie są do zaspokojenia poprzez konsumpcję, sukces społeczny czy technologiczną wygodę. Być może autentyczny rozwój ludzkości nastąpi wtedy, gdy przekroczymy klasyczną diadę jednostka – świat zewnętrzny i zamiast traktować rzeczywistość jako coś obcego i niezależnego od nas zaczniemy postrzegać ją jako część naszej tożsamości. W ten sposób, niszczenie przyrody, zanieczyszczenie środowiska, ale także dehumanizacja innych ludzi nabiorą nowego, bardziej osobistego znaczenia. Jeśli poczujemy się częścią tego, co nas otacza, to każda decyzja mająca wpływ na świat stanie się jednocześnie decyzją dotyczącą nas samych.

Sztuka Ciała poszukuje nowych dróg do eksploracji tego, co wspólne dla całej ludzkości, a także co wykracza poza zmysłowe ograniczenia jednostkowego odbioru. Takie podejście nie tylko pozwala na głębsze przeżycie dzieła, ale również sprawia, że widz i słuchacz stają się uczestnikami transformacji, jaką sztuka może przynieść – poszukiwaniem wewnętrznej harmonii i zjednoczenia z tym, co wykracza poza nas samych.

HYBRID Teatr Sztuka Ciała i DJ Chaos w mikro-rap-operze Anny Jędrzejewskiej

Data spektaklu: 10.10.2024, godz. 19:00

Mazowiecki Instytut Kultury, ul. Elektoralna 12, Warszawa

TWÓRCZYNIE I TWÓRCY:

D’Chaos: głos, elektronika

Anna Jędrzejewska: muzyka, elektronika, video art

Anna Ługowska: skrzypce, ruch ciała

Katarzyna Markowska: animacja dźwiękowa, ruch ciała

Joanna Płóciennik: bęben szamański, ruch ciała

ORGANIZACJA I PRODUKCJA pokazu: Fundacja Sztuka Ciała

WSPÓŁFINANSOWANIE pokazu: m.st. Warszawa – Dzielnica Śródmieście w ramach projektu „Sztuka Ciała – Performatywne Śródmieście”

PATRONI MEDIALNI: RDC, PAP, Strefa Music Art.

Pokaz spektaklu „Hybrid” Fundacji Sztuki Ciała odbył się w ramach projektu CENTRALNA SCENA TAŃCA w Warszawie. CENTRALNA SCENA TANCA jest organizowana przez Mazowiecki Instytut Kultury i Fundację Artystyczną PEFRORM i finansowana przez m.st. Warszawa.